Ήταν όνειρο νεανικό πολλά χρόνια πρίν, ένα όνειρο που είχαν, έχουν και θα έχουν(;) οι νέοι. Τι μπορεί να ήταν ένα τόσο κοινότατο όνειρο εκτός από ένα αυτοκίνητο; Στην αρχή η σκέψη απόκτησης του ξεκίνησε σαν μεταχειρισμένο, κατόπιν με την στήριξη των γονιών έγινε καινούργιο. Ήταν σχετικά φθηνό, είχε τεχνολογία προηγμένη εκείνη την εποχή σε σχέση με τον μέσο όρο (μπροστινή κίνηση, ανεξάρτητη ανάρτηση σ' όλους τους τροχούς, στροφόμετρο στο ταμπλό, ζώνες ασφαλείας). Το σχήμα του, καθαρά υποκειμενικό κριτήριο, προσωπικά μου άρεσε πιό πολύ απ' την διθυρη έκδοση και έτσι το πήρα τετράθυρο, αντίθετα απ' αυτά που σκεπτόμουν. Ηταν το ταπεινό DATSUN CHERRY 120A FII, με κινητήρα 1200cc και απόδοση 55 ίππων . Θυμάμαι την στιγμή που το πήγα σπίτι και πήρα τον Πατέρα γιά βόλτα. Η ευφορία και η χαρά μου τόσο μεγάλες, που ένοιωθα ότι όλος ο κόσμος ήταν δικός μου. Εχουν συνδεθεί μαζί του πρόσωπα αγαπημένα, ορισμένα απ' αυτά δεν υπάρχουν πιά. Φάσεις της ζωής μου, αγάπες, έρωτες, γάμος, το πρώτο παιδί. εκδρομές, βόλτες. Μεγάλη λύπη όταν μετά τρεις μέρες που το πήρα, από αδεξιότητα βούλιαξα την πίσω δεξιά πόρτα. Η ζημιά αποκαταστάθηκε με την βοήθεια ενος καλλιτέχνη φαναρτζή και ενός καλλιτέχνη βαφέα. Εκείνη την εποχή δύσκολα έβαζες καινούργια ανταλλακτικά, όπου σήκωνε, έπεφτε σφυρηλάτημα σε τέτοιο βαθμό που η λαμαρίνα σ' ορισμένα σημεία γίνονταν σαν τσιγαρόχαρτο. Δεν έμεινε κοντά μου γιά πολλά χρόνια, περίπου τέσσερα. Με την απόκτηση νέου, κατά πολύ ακριβότερου του άλλης μάρκας ονομαστής, δόθηκε (πουλήθηκε) σε πολύ συγγενικό πρόσωπο. Είχα λοιπόν έτσι την ευκαιρία και να το φροντίζω όταν χρειαζόνταν αλλά και να το οδηγώ. Το νεότερο ήταν μεγαλύτερο, κατά πολύ δυνατότερο, ασφαλέστερο και παρόλο που το κράτησα πάνω από δεκαπέντε χρόνια, αλλάχθηκε και κείνο πριν τρία χρόνια, ποτέ δεν με έκανε να νιώσω όπως το τσέρυ. Κάθε φορά που το αντίκρυζα ένοιωθα σα να έβλεπα μιά αγάπη που πρόδωσα αλλά αυτή ήταν πάντα πρόθυμη να μου δοθεί. Έβλεπα τον εαυτό μου πολύ νεότερο να το οδηγεί όπως τότε, και ανθρώπινες παρουσίες να εναλλάσονται στα καθίσματα του. Είχε αφήσει όμως και σ' αυτό ο χρόνος τα σημάδια του. Το ταμπλό ειχε "σκάσει" τα όργανα είχαν ξεθωριάσει, έτριζε, πολλές φορές αγκομαχούσε, είχε υποστεί και μερικά λίφτινγκ σε διάφορα σημεία του. Έτσι λοιπόν την περασμένη βδομάδα ήρθε η ώρα γιά την απόσυρση του. Μετά απο ραντεβού πήγαμε και το παραδώσαμε κάπου στην Χαλκιδική. Αυτή ήταν και η τελευταία συνάντηση μαζί του, το τέλος μιας μηχανικής ζωής τόσο όμως δεμένης με την δική μου την ανθρώπινη.
Υ.Γ. Η φωτογραφία είναι λίγη ώρα πριν την απόσυρση.
