Πέμπτη, Φεβρουαρίου 08, 2007

Ενα "γειά".....στον Andy

Πρίν λίγες μέρες μετά από σκέψεις που τις αναλύει στο blog του, ο Andy σταμάτησε το blogging. Μερικές αιτίες είναι , πάντα κατά τον ίδιο, η μερικώς άρση της ανωνυμίας του, η βαρεμάρα, η κούραση.Ο Νίκος Δήμου, σχολιάζοντας στο blog του Doncat2 την αποχώρηση του απ' το blogging, ομολογεί πως ήταν ο καλύτερος του blogger.


Με την σειρά μου, αισθάνομαι την υποχρέωση να του κάνω μιά μικρή αφιέρωση με ένα post.


1. Γιατί ήταν ο πρώτος σχολιαστής στο blog μου ( 1 Μαρτίου 2006). Ο Andy, σε ένα αγαπημένο θέμα μας, γιά τα αυτοκίνητα, έγραφε τα εξής :

"Καλορίζικος!M3 χωρίς σκέψη.Εξωγήινο το Evo αλλά η πίσω κίνηση είναι ένα απ' τα ομορφότερα δώρα που δόθηκαν στον Άνθρωπο. " Πεμπτη 22 Ιουνίου 2006.

Το πρώτο σχόλιο μετά 4 μήνες σχεδόν! Ήταν λοιπόν η αφορμή γιά να συνεχίσω.

2. Ηταν από τους καλύτερους σχολιαστές κατά την ταπεινή μου γνώμη και μάλιστα με μιά έμφυτη ευγένεια. Γραφή μεστή, κατανοητή, πολλές φορές χιουμοριστική (Θεός Ηφαιστος vs Θεάς Αφροδίτης, στο Doncat2). Γραφή χωρίς μεγαλόσχημες, μακροσκελείς αναλύσεις και μερικές φορές φανφάρες, στις οποίες επιδίδονται μερικοί θέλοντας να κάνουν επίδειξη γνώσεων. Μία γραφή καθόλου κουραστική.

3. Η προσφορά αποστολής των δώρων του Doncat σε πάνω από 115 σχολιαστές, δεν είναι μικρό πράγμα.

Πήρα λοιπόν χθές από την βιντεολέσχη το "The Shawshank Redemption" και το ξαναείδα μετά από χρόνια, σαν ένα "γειά".

Οπως λέει και ο Γάτος μπορεί να απέδρασε, εγώ θα προσθέσω πως μάλλον μπορεί και να σκότωσε τον Andy, αλλά πολύ πιθανό να μετεμψυχωθεί σε κάτι άλλο. Ισως κάπου να βρούμε ένα κρυμένο γράμμα του.

Το εύχομαι, όπως πιστεύω και άλλοι, γιατί η απουσία του μας είναι αισθητή.

Πέμπτη, Φεβρουαρίου 01, 2007

Περί..... μπιλιάρδου

Το μεγαλύτερο νεανικό μου πάθος ήταν το μπιλιάρδο.


Στα καφενεία της νιότης μου παίζονταν ξερή, πρέφα, 66, κουμ καν, τάβλι, ποδοσφαιράκι. Επαιζα λιγότερο τα πρώτα και περισσότερο ποδοσφαιράκι. Μπιλιάρδο όμως με τις ώρες, σε καθημερινή βάση. Επειδή μάλιστα επαίζα αρκετά καλά, τις περισσότερες φορές την έβγαζα τζάμπα , γιατί την ώρα την πλήρωνε πάντα ο χαμένος. Μερικές φορές έπεφτε και κανένα στοιχηματάκι από πάνω γιά μεγαλύτερο ενδιαφέρον.


Στο λεξικό : (τ0) ουσ. παιχνίδι που παίζεται σε ορθογώνιο τραπέζι με επίστρωση τσόχας, με μπίλιες τις οποίες οι παίχτες χτυπούν με ξύλινες ράβδους, τις στέκες.


Απλοική φυσικά ερμηνεία γιατί είναι πολύ πιο πολλά. Πλαινά τοιχώματα (οι σπόνδες) από καουτσούκ αρίστης ποιότητας. Η βάση του είναι από παχύ μάρμαρο και στα καλά και σωστά μπιλιάρδα υπάρχει ελεγχόμενη θέρμανση γιά να μην αναπηδούν οι μπίλιες όταν κτυπούν στις σπόνδες. Οι μπίλιες καλής ποιότητας παράγονται απο ελεφαντοστούν και είναι πανάκριβες. Οι στέκες πρέπει να είναι ολόισιες. Οι καλές και ακριβές είναι και διαιρούμενες. Έχουν άριστο φινίρισμα και στο κάτω μέρος τους είναι κούφιες όπου ο παίχτης ανάλογα με το παιχνίδι μπορεί να προσθέσει ή να αφαιρέσει στρογγυλά βαρίδια ώστε να πετύχει το ιδανικό βάρος της γιά το ανάλογο παιχνίδι. Φυσικά το έπιπλο πρέπει να είναι πάντοτε εντελώς οριζόντιο. Υπάρχουν δύο βασικές κατηγορίες μπιλιάρδων το αποκαλούμενο γαλλικό και το αμερικάνικο. Το τελευταίο άγνωστο σχεδόν πριν 30-40 χρόνια στην χώρα μας, είναι της μόδας τα τελευταία χρόνια και το παίζουν αρκετοί νεαροί.




Στο γαλλικό υπάρχουν τρείς μπίλιες, ο κάθε παίχτης έχει την δική του και υπάρχει και η τρίτη που είναι κόκκινη και είναι ουδέτερη. Στην βασική παραλλαγή του (την καραμπόλα), προσπαθείς κτυπώντας την δική σου μπίλια να πετύχεις τις άλλες δύο.




Στο αμερικάνικο υπάρχουν 6 τρύπες περιμετρικά και κάθε παίχτης εχει 7 μπίλιες αν δεν κάνω λάθος. Υπάρχει και μιά ουδέτερη μαύρη. Όποιος βάλει στις τρύπες πρώτος τις δικές του και στο τέλος και την μαύρη κερδίζει και την παρτίδα. Αυτό είναι το "οκτάμπαλλο". Υπάρχουν και δώ παραλλαγές, όπως το "εννιάμπαλο" κλπ.



"THE HUSTLER"


Η ταινία του Ρομπερτ Ροσεν , γυρισμένη το 1961, με θέμα το επαγγελματικό αμερικάνικο μπιλλιάρδο. Στην Ελλάδα παίχτηκε με τον τίτλο "Ο κόσμος όλος είναι δικός μου". Ο Πολ Νιούμαν συγκλονιστικός, παίζοντας τον νεαρό "Fast Eddie" προσπαθούσε να κατακτήσει τον κόσμο μέσω του μπιλιάρδου. Ηταν υποψήφιος γιά το όσκαρ ανδρικού ρόλου αλλά τον αδίκησαν. Το κέρδισε μετά από πολλά χρόνια, επειδή του το χρωστούσαν στο σίκουελ "Το χρώμα του χρήματος", όπου βετεράνος πλέον πατρονάριζε τον άχρωμο, στον ρόλο του νεαρού παίχτη, Τομ Κρούζ.








Οι χώροι που υπήρχαν καλά μπιλιάρδα ήταν πάντοτε λιγοστοί στην Ελλάδα. Στα περισσότερα καφενεία ήταν πάντοτε μικρότερων διαστάσεων του κανονικού, γιά εξοικονόμηση χώρου. Οι τσόχες λιωμένες ή και σχισμένες, μπίλιες σαν δεκαεξάγωνα, στέκες άθλιες. Στις γαλλικές αστυνομικές ταινίες υπήρχαν αρκετές σκηνές από χώρους μπιλιάρδων που πάντοτε θαύμαζα. Σήμερα μερικά κέντρα μπόουλιγκ και κάποιοι άλλοι χώροι έχουν σχετικά καλά μπιλιάρδα και καλό περιβάλλον.

Σταμάτησα το καθημερινό παίξιμο όταν τέλειωσα τις σπουδές μου και πήγα φαντάρος. Από τότε πέρασαν πολλά χρόνια και ζήτημα αν έπαιξα δυό-τρείς φορές. Τον τελευταίο όμως καιρό, με έναν φίλο, άρχισα να το ξαναθυμάμαι δειλά δειλά. Είναι και ο χώρος σχετικά κοντά, βρίσκεις να παρκάρεις και εύκολα. Έχει μουσική, μπάρ και καλό σέρβις.
Αυτό που δεν συμπάθησα ποτέ είναι το αμερικάνικο, το θεωρώ χαζό μπροστά στο γαλλικό, γιά τον λόγο ότι σημαντικό ρόλο παίζει και η τύχη. Γενικά το μπιλιάρδο γιά κάποιον άσχετο είναι ένα παιχνίδι ανιαρό. Γιά έναν μύστη όμως; Να μερικά πράγματα που χρειάζεται, φαντασία, επιδεξιότητα, ηρεμία, αυτοσυγκέντρωση. Γιατί όχι; Και φυσική κατάσταση, ευλυγισία, δύναμη, καλή όραση. Το σπουδαιότερο από όλα είναι πως θέλει χρόνο, πολυ χρόνο και υπομονή.
Στην ουσία είναι παιχνίδι που εφαρμόζεις θεμελιώδεις νόμους της μηχανικής φυσικής, την ορμή και την κρούση.





Τον περασμένο χρόνο, τον Ιούνιο αν θυμάμαι καλά, έγινε στον Βόλο το παγκόσμιο πρωτάθλημα ¨τρίσπονδων" (3-Chusion), μία από τις δυκολότερες παραλλαγές του γαλλικού. Θεωρώ πάντως δυσκολότερη τις "μπρικόλες". ( Πρέπει να αναφέρω πως υπάρχει αρκετά μεγάλη ορολογία σχετικά με το μπιλιάρδο). Ήρθαν οι καλύτεροι γκράν μαίτρ του είδους, με αρκετά εκατομμύρια ευρώ κέρδη τον χρόνο. Το κάλυψε σχεδόν όλο η ψηφιακή τηλεόραση. Μπόρεσα να γράψω μία τετράωρη κασέτα με τα καλύτερα "χτυπήματα".
Ήταν ενα πρωτάθλημα φαντασίας , ικανότητας και ψυχραιμίας.


(Η δεύτερη και τρίτη φώτο είναι από τον χώρο που παίζω μερικές φορές. Με SONY DSC P-200)