Πέμπτη, Φεβρουαρίου 26, 2009

Γιάννης Μηλιώκας

Τυχαίνει να είναι και συμπολίτης μου, στην Θεσσαλονίκη μεγάλωσε, άσχετα αν τώρα ζει στην Αθήνα.

Τα τραγούδια του πάντοτε είχαν κάτι το ξεχωριστό, τουλάχιστον αυτά που ερμήνευε ο ίδιος, είτε ήταν διασκευές είτε ολότελα δικά του σε στίχους και μουσική.

Φυσικά σε κάποιους ήταν το κόκκινο πανί. Καυτηρίαζε και ξεδίπλωνε μέσα απ την σάτυρα του, πτυχές της κοινωνίας μας, που δεν μας τιμούν.

Με λίγα λόγια δηλαδή τους τα χωνε κανονικά, όπως με το περίφημο Greco Mascara.

Με δική του επιλογή απουσίασε γιά αρκετά χρόνια, αλλά τελευταία επανέκαμψε και χτύπησε με την διασκευή του γνωστού "Άντρα μου πάει" του Corliano Franco.

Aναφέρεται σε συγκεκριμένους ΜΑΛΑΚΕΣ .
Πόσοι άραγε τέτοιοι υπάρχουν στην Ελλαδίτσα μας; Τους βλέπουμε τους ακούμε τους ζούμε καθημερινά.

Το άκουσα σε δυό τηλεοπτικές εκπομπές, το ψάρεψα απ το YouTube και σας το παρουσιάζω.









Καλή Αποκρηά και Καθαρή Δευτέρα.


Πετάξετε και κανέναν χαρταετό, αν και όπου μπορείτε, έτσι για να διατηρούμε το έθιμο.

Τετάρτη, Φεβρουαρίου 04, 2009

Αναμνήσεις σε νότες

Δεν ξέρω αν αυτό που μου συμβαίνει οφείλεται στο ότι γερνάω, αλλά δεν μπορώ πια να χαρώ ελληνική μουσική, εκτός από μερικές εξαιρέσεις.
Αν εξαιρέσω έναν Μαχαιρίτσα, Μακεδόνα, Θηβαίο, Πρωτοψάλτη, Αρβανιτάκη και μερικούς ακόμη, τα τραγούδια των υπολοίπων λες και είναι το ίδιο τραγούδι, μεταλλαγμένο, παραποιημένο.
Γυφτοτσιφτετέλια, λαικοπόπ, της κλάψας της καψούρας, του αχ-βαχ, του ανεκπλήρωτου one stand sex.
Τραγούδια που μετά από ένα μήνα αφού πουλήσουν ότι πουλήσουν, ξεχνιούνται για πάντα.
Ερμηνευτές και ερμηνεύτριες που στο σύντομο χρονικό διάστημα της θεοποίησης τους, γίνονται celebrities και κάτοχοι εξοχικών και πανάκριβων σπορ αυτοκινήτων. Θεοί και θεές που εκστασιάζονται απ την ανυπέρβλητη συγκλονιστική ερμηνεία τους, κάθριδροι και μισόγυμνοι, χωμένοι μέσα σε σωρούς λουλουδιών, προσφορά των θαυμαστών τους.

Πάντως, για να λέμε και όλη την αλήθεια, εχω βρεθεί και γώ σε τέτοιους χώρους, αλλά όχι προγραμματισμένα, πάντα στο ξαφνικό και πάντα για την συνέχεια του κεφιού, μετά από κάποια γερή οινοποσία.

Ίσως ο ξεπεσμός του ελληνικού τραγουδιού να οφείλεται και σε αυτό που είπε ο Μητσιάς σε μιά παρουσία του στην τηλεόραση πριν λίγες μέρες.
Στο ότι, παλιότερα έγραφαν οι συνθέτες με τους στιχουργούς και έψαχναν ερμηνευτές, ενώ τώρα οι τραγουδιστές ψάχνουν συνθέτες και στιχουργούς.


Ανασκαλίζοντας χθές, έναν εξωτερικό σκληρό δίσκο που χω, με κάπου 250 GB ελληνικής μουσικής, για να ανανεώσω και εμπλουτίσω το ipod χωρητικότητας 30 GB που συνδέω στο αυτοκίνητο, έπεσα σε κάτι πανέμορφα ξεχασμένα τραγούδια που σπάνια ακούγονται πλέον.

Στίχοι και νότες της πρώτης μου νιότης, ακούσματα δεμένα με αναμνήσεις, όχι απαραίτητα πάντα όμορφες, αλλά κομμάτια του πάζλ της ζωής μου.


Επειδή δε ακόμη και το διαδίκτυο καμμιά φορά είναι μικρό, έπεσα στον γνωστό συμπολίτη μου blogger Μαύρο Γάτο κατά κόσμον Μιλτιάδη Θαλασσινό, να κάνει αναφορά σε δυό απ τα αγαπημένα μου.

Πρόκειται, στην πρώτη περίπτωση, για 12 τραγούδια, με γενικό τίτλο "Αχ Ερωτα", σε μουσική του Χρήστου Λεοντή, ποίηση του Λόρκα και μετάφραση απ τον Λευτέρη Παπαδόπουλο.
Τραγουδούν ο Μανώλης Μητσιάς, η Τάνια Τσανακλίδου και χορωδία.
Πρωτοκυκλοφόρησε το 1974.









Μέρα γεμάτη θλίψη

*Κοντραμπαντιέρης = θαλασσινός λαθρέμπορος.


Αχ Έρωτα




Λούζεται η αγάπη μου



Στην δεύτερη περίπτωση, πάλι έχουμε μια συλλογή 12 τραγουδιών με γενικό τίτλο "12 τραγούδια του Λόρκα", που κυκλοφόρησε το 1969.
Συνθέτης είναι ο Γιάννης Γλέζος, ερμηνευτές ο Γιάννης Πουλόπουλος και η Έλενα Κυρανά.
Η ποίηση είναι πάλι του Λόρκα και η μετάφραση του Λευτέρη Παπαδόπουλου.
Το εξώφυλλο είχε επιμεληθεί ο Γιάννης Μόραλης.





Απ αυτήν την συλλογή, σας διαλέγω 4 τραγουδάκια.

Κόρντοβα




Μπαλκόνι



Από έρωτα πεθαίνουν τα κλαριά



Οι ρηγάδες της τράπουλας