Όσο μεγαλώνεις, ο χρόνος τρέχει περισσότερο λένε και μάλλον έτσι πρέπει να είναι..
Στις 1 του Μάρτη έκλεισα 7 χρόνια στον χώρο και σκόπευα να γράψω κάτι, η καθημερινότητα όμως με ξεπέρασε και το θυμήθηκα μόλις σήμερα. Τελικά έπρεπε να το τσεκάρω στο ημερολόγιο του κινητού.
Είχα αρχίσει τότε με ένα αγαπημένο μου θέμα, τα αυτοκίνητα. Σήμερα νομίζω είναι ουτοπικό και προκλητικό να ασχολείσαι με ένα τέτοιο θέμα, όταν σαν χώρα βουλιάζουμε συνεχώς και οι νεόπτωχοι αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο και πολλοί ζούν πλέον κάτω απ τα όρια της πτώχειας.
Μια ωραία όμως διαδρομή με τις κατάλληλες προυποθέσεις όπως δρόμος χωρίς κίνηση, ενδιαφέρουσα διαδρομή, κατάλληλη μουσική η και ευχάριστη παρέα, πάντα θα συγκινούν και νομίζω μπορούμε ακόμη να τα απολαύσουμε. Μιά απόδραση απ την μιζέρια σε έναν κοντινό προορισμό μπορεί να είναι ακόμη εφικτή.
Γυρίζοντας σελίδα, ας πάμε στην μουσική.
Ένας τεράστιος χώρος που όλοι μας πλανόμαστε, ο καθένας με τα δικά του ακούσματα και προτιμήσεις.
Ένα όμως είναι βέβαιο, πως κάποιες μουσικές έχουν στενά συνδεθεί με το παρελθόν και όταν τύχει να τις ακούσουμε τότε οι θύμισες ξυπνάνε και ξετυλίγονται μπροστά μας σαν παληά ταινία στην οποία είμασταν οι πρωταγωνιστές.
Κλείνοντας την επετειακή αυτή ανάρτηση, σας αφιερώνω ένα αγαπημένο κομμάτι των Pink Floyd σε ύστερη εκτέλεση απ τον μεγάλο David Gilmour..
Υ.Γ. Μετά το 5.30, αρχίζει το μεγαλείο της κιθάρας του!
Lyrics
Beyond the horizon of the place we lived when we were young
In a world of magnets and miracles
Our thoughts strayed constantly and without boundary
The ringing of the division bell had begun
Along the Long Road and on down the Causeway
Do they still meet there by the Cut
There was a ragged band that followed in our footsteps
Running before time took our dreams away
Leaving the myriad small creatures trying to tie us to the ground
To a life consumed by slow decay
The grass was greener
The light was brighter
With friends surrounded
The nights of wonder
Looking beyond the embers of bridges glowing behind us
To a glimpse of how green it was on the other side
Steps taken forwards but sleepwalking back again
Dragged by the force of some inner tide
At a higher altitude with flag unfurled
We reached the dizzy heights of that dreamed of world
Encumbered forever by desire and ambition
There's a hunger still unsatisfied
Our weary eyes still stray to the horizon
Though down this road we've been so many times
The grass was greener
The light was brighter
The taste was sweeter
The nights of wonder
With friends surrounded
The dawn mist glowing
The water flowing
The endless river
Forever and ever
1 σχόλιο:
Δημοσίευση σχολίου