Αφιερωμένo στον Doncat λόγω ονομ. εορτής

Ήταν αλητάκος, μικρός, δεν θα είχε γιορτάσει τα πρώτα του γεννέθλια ακόμη.

Μπαινόβγαινε σε πρασιές και αυλές, φοβισμένος σαν κυνηγημένος. Δεν ήταν άγριος, απλά παρακολουθούσε τις κινήσεις των ανθρώπων με επιφυλακτικότητα και δυσπιστία. Οταν όμως τον μίλησαν και του αφιέρωσαν λίγο από τον χρόνο τους τους πλησίασε σε απόσταση αναπνοής. Όταν του έδωσαν λίγο γαλατάκι και φρυγανιά, έμεινε γιά πάντα μαζί τους.

Αυτή η ιστορία έγινε πριν τρία χρόνια περίπου, πρόκειται γιά τον νεαρό της φώτο που κατοκεί σ' ένα τζηνάδικο κάπου στο κέντρο της Καλαμαριάς. Το μαγαζί έχει πολύ κίνηση, άλλοι τον παραμερίζουν με τα ποδια τους, άλλοι τον διώχνουν με ξούτ και τέτοια, άλλοι τον μιλούν. Πριν λίγες μέρες που πήγα με την γυναίκα μου, όση ώρα ψώνιζε, εγώ ασχολούμουν μαζί του. Μεγαλωμένος σε μονοκατοικία και με γάτα πάντοτε, ξέροντας τα χούγια τους, τον έπαιξα, τον χαίδεψα αρκετή ώρα, μέχρι που μπόρεσα να τον φωτογραφίσω με πολύ κόπο.

Όση ώρα ήμουν στο μαγαζί στριφογύριζε σαν σβούρα ανάμεσα στα πόδια μου.

Υ.Γ. Είναι διαφορετικού χρώματος απ' τον Don, όπως λέμε εγχρωμος ή λευκός,αλλά πιό όμορφος δεν πιστεύω.